بی نشانه
به حجم فاصله های ندیده خندیدیم میانمان آمد و گفت : آخر پاییز جوجه را بشمار ! و لحظه های جدایی همیشه می گفتم : چه سخت می گذرد .. چرا به فاصله های ندیده خندیدیم ؟! ببین! چه ساده ، عجب ما حماقتی کردیم اگر که فاصله ها حرفشان سند باشد ؟! ... اگر به رغم ندیدن ، جدا شود دلمان ؟!... نگو که دست وفا می رسد به فاصله ها ! .... ببین چه سخت جدایی جدایمان کرده ! و .. روز های جدایی ... گذشت ! ... چندین ماه ... و .. ماه های جدایی ... گذشت ! ... چندین سال ... و حجم فاصله ها ؛ کم کمک به صفر رسید و ما، وفا کردیم . .... و حال ... بعد ِ گذشتن ، شکستِ فاصله ها ، بدون ِ پرسش و پاسخ چه ساده می خندم به اینکه فاصله ها را شکست ممکن شد و اینکه لانه ی پاییز روی فاصله ها ، نداشت یک جوجه ! چه ساده ! می خندم و با تو می گویم : که دست ِ خشم ِ وفا می رسد به فاصله ها . و باز هم هر دو به حجم ِ فاصله های ندیده می خندیم ! نشاط ِ ثانیه های نرفته می میرد دلم به وسعتِ اندوه خانه می گیرد و آخرین ورق ِ دفترم در این غربت ؛ سراغِ آنچه ز یا دش نرفته می گیرد! _صدای سنچ ها در های و هوی ناله ها لرزید زمان خط خورد و دل در خون به خاک کربلا پیچید ! -فغان و گریه های کودکی در پشت نیزاری لبان تشنه و پای پیاده در کشاکش های غمباری ! *عجب! رسم جهان : خون خوردن و جان دادن و آتش گرفتن، در میان نفرت نامردمان بر خاک غم خفتن و دیدار دو چشم اشکبار دختری برنئش ِ بابش بود دو چشمی که همه عالم ، فدای پیچ و تابش بود ! *عجب ! رسم جهان: بی آب جان دادن و فریاد گلوی تشنه ی شش ماهه کودک بود به جای آب در کامش چه خون ها ردِ پولک بود ! _ صدای سنچ ها در های و هوی ناله ها لرزید زمان خط خورد و قلبم از تمام لحظه ها ترسید ! کجا بودم ؟! میان هیئتی با قلب هایی داغدار و جامه ی مشکین ، دعا و نذر های گونه ای خیس و دو چشمی دائما اشکین ، یکی بر دوش فانوس و یکی نخلی به غم آزین ، نوای قلب هایی که شده با کربلا عاجین ، زمان خط خورد و رد می شد از آنجا مرغک آمین ! چه می گفتم ؟! به حقّ آن گلوی تشنه ی چاکیده از دشنه ، به حقّ اشک های جاری از چشمان هر چشمه خدایا! آرزوی کوچکی دارم بگیر و استجابت کن که غم از چهره بردارم ! خدایا آرزوی من ؛ جهان با رسم دیرین نیست ، صفایی تازه می خواهم که از چوب و حصیرین نیست ! دلی از چشمه می خواهم که تا لب تشنه ای دیدم ؛ هزاران جرعه از آن را به کام او بیفشانم دلی از دشنه می خواهم که هر جا غصّه ای دیدم ؛ گلویش را به یاد کودک شش ماهه بشکافم ! دلی از جنسِ برگ ِ گل که جای شبنمی نازک ؛ به اشکان یتیم کربلا آن را بیارایم ! بگیر و استجابت کن که غم از چهره بردارم ! دلیل ِ بودنمان را ، زمانه می داند ز ِ ساز ِ هر جریانی ، ترانه می خواند برای ماندن ِ اینجا بهانه ی من باش چرا که زندگی از من بهانه می خواهد! یک شب زِ خواب ، مردمِ چشمم پریده بود با اشتیاق کوچه ی شب را ؛ دویده بود در سایه سار ِ شب پس ِ دیوار ِ بی کسی ، گویی، صدای پای خدا را ؛ شنیده بود !! ... و اگر می دیدم آسمان گریان نیست ؛ فقطش میگفتم ؛ که دلم تنگِ تو است بعد گریان می شد و تو از چشمِ غریبانه ی یک اسب ِ سفید که به جولانگه آبی می رفت، ساده می افتادی! و تن ِ مزرعه آبی می شد بعد من با تو و گندم بودیم زندگی رونق داشت ! .... تقدیم به اونی که موقع دلتنگی به جای شعر گفتن برگه های دفتر سفیدشو پاره می کنه و تیّکه پاره های دفترش، همون شعر ِ قشنگیه که من هیچ وقت نتونستم بگم ! من دیده ام وقتی که دنیا مهربان است هرچیز می خواهم برای من همان است وقتی که سرکش می شود دنیا ولیکن دریای طوفانی و موج بی امان است این روز ها دریای طوفانیست دنیا کز داغ های او دلم آتشفشان است من کشتی ام صد پاره در امواج قهرش وین روزها در او دلم بی بادبان است بی مقصدم !آن پاره چوبم من که دایم هر سو که آبش می برد او هم روان است یعقوب من کز یوسف کام دل خویش در نامرادیهای دنیا بی نشان است! روزی که قلب ِ آدمی از سنگ می شد دل ها برای آرزوها تنگ می شد ! پیوند ِ ما با دوستی چون آرزوها ؛ تا آخرین روز ِ جهان کمرنگ می شد! با بمب های نفرت و رگبار ِ کینه ؛ در سرزمین های خدایی جنگ می شد دائم به صف می کرد سربازان ِ کینه دنیا ! و دل، ظالمترین پافنگ می شد آنجا که نا مردی به دلها شعله می زد مرد ِ شجاعت؛ تیر باران لنگ می شد لحن ِ صدای کودکان در کوچه هاشان ؛ آغاز ِ بازی ؛ کیش و بوف و بنگ می شد باید ز تن خون می چکید آن روز تا خاک ؛ با انفجار ی تازه ، از یک رنگ می شد غلتیدن ِ تن های خونین بر تن ِ خاک ؛ با جیغِ زن ها رقص ِ هم آهنگ می شد روزی که بازی های کودکها تفنگ است ؛ باید کنارش خاله بازی ، ننگ می شد! دنیا وفا ندارد! مثلِ تو و غم و من این را شنیده بودم ، پیوسته روزِ رفتن دنیا وفا ندارد! این را تو گفته بودی باور نکرده بودم ، تا اوجِ برنگشتن! یک روز ما شدیم و دنیا به ما نظر کرد جای کمی نشان داد اندازه ی نشستن روزِ دگر ولی او ؛ بی رحم گشت و جانی من گشت مای هر دو با اندکی شکستن (دنیا)! وفا نکرد او من نیز با غمِ تو سختی به ما نشان داد بیهوده دل نبستن شرم از خدا نکردیم این را من و تو گفتیم؛ ما می شود شکسته پیوسته میشود من! میگفت: همه مثل هم نیستن ،آخه خودش رو از بقیه جدا می دونست امّا وقتی اونم تو عمقِ رودخونه ی زندگی دستام رو ول کرد و خودش تنهایی از رودخونه رد شد موجا بهم ثابت کردن که همه ی آدما شاید مثلِ هم نباشن امّا همشون نامردن!!!
