بی نشانه
کاش می رفت یه گوشه پاییز تا که برگرده پرستو ماه رو برداره بیاره با پراش دوباره این سو اینجا جای برگ پاییز حسرت از شاخه می ریزه اشک آسمون می باره ،چشمای ستاره خیسه می دونم تو سرزمینت بلا گردونات زیادن هر کدوم واسه ات یه قصری از گل طلا میسازن خیلی خوبه که یه دنیا بشه قربونیه چشمات اما یادت نره اینجا من نشستم پای حرفات یادمه یه شب تاریک به چشام گفتی:ستاره! رفتی و یه دنیا گفتن دیدی که دوست نداره جاییکه جای رسیدن جاده تن پوشِ بهاره ، گندما تازه تکیدن اونجا خاموشه ستاره! جایی که پر پرستو تنها یادگارِ باده ، همه ی خاطره هامون عکس خالیِ یه یاده عکسِ خالی یه بودن با گلای سرخِ چینی دلخوشی بهاری سرده میونِ نقشِ یه سینی جای سیب سفرمونه پولکِ سرخِ یه ماهی رفتی و تنها ترینم تو شبی به این سیاهی! بدونِ ماهِ تمومت ، آسمون دووم نداره توی دستاش اگه باشه تابشِ صدتا ستاره! بی وفا یادت نمونده چه شبا دورِ تو گشتم اما جایِ روی ماهت حالا آواره ی دشتم؟! میزنم پرسه تو دشتی که پر از سیم و حصاره شعرای ستاره اینجا دیگه سرفصلی نداره!!! 
