بی نشانه
دلم که تنگ می شود ؛ فقط نگاه می کنم به آسمان و قطره قطره اشک های دوریت زِ چشم ِ من به سمت ِ گونه می خزد بدونِ هق هقی که راز ِ مخفیِ درون ِ سینه ی مرا به روی طبل و داریه کنارِ کوچه های خلوتِ فسا به گوش ِ هر پیاده ی غریبه ای که در عبور ِ لحظه های هر دم است بدونِ اختیار یا اجازه ام بلند جار می کشد ! ... دلم که تنگ می شود؛ به زیرِ لب نمی کنم دعا که گوشِ شهر را به پچ پچِ هزار و یک دروغِ تازه وا کنم ویا درون ِ گوش ها تو را به لحنِ یک غریبه آشنا صدا کنم دلم که تنگ می شود ؛ خدا خودش صدای دوری از تو را ز ِ قلب ِ پر هراس و اضطراب ِ من بدون ِ گفتن و شنیدن و دعای زیرِ لب و بی اشاره یا اراده ام شنیده پیش از آن که من بگویمش و خود امیّد ِ تازه ای به راز ِ مخفیِ درونِ سینه ام گره کشیده و نمی گذاردم که اسم ِ انتظار را به گوش ِ مردم ِ هزار و یک نقاب ِ این دیار برای لحظه ای که می شود نگفت بدون ِ اختیار و با دعا و وردِ زیر ِ لب که فاش می کند تو را نخوانم و کسی زِ قلب ِ من خبر نیاورد و من به یمن ِ لطف ِ او و با خیال و انتظار ِ دیدنت ؛ به اشک ی چشم های خود نهیب می زنم :بایست ! و تنگی از دلم و سینه می رود . ..... عزیزکم بگویمت که حال تنگ دل شدم و با خدا غم از دلم دوباره می شود تهی و با نشاطِ تازه ای به سینه می فشارمت !
