نه من قدرت بیانش را دارم نه تو استعداد پنهان کردنش را!

 گاه با زبان بی زبانی با من حرف می زنی و من می دانم که بی تو نمی توانم !

 چه کنم که سرنوشت راه عبور مرا سد کرده؟!

نمی توانم از آنچه نیست بگذرم برای رسیدن به تو و تو نمی توانی...نمی توانی مرا بین احساسهایت مخفی کنی!

همه درونمان را می فهمند زیرا که خاصیت عشق همین است.

خاطره هایت را پرسه می زنم و در کوچه پس کوچه های نگاه های بی گناهت بی گدار به آب می زنم و گم می شوم!

راز نماندنم را می دانی ولی باز بهانه می آوری و جاده ها را نفرین می کنی!

خوب می دانی که برایم راهی جز رفتن نیست پس مجبور به ماندنم نکن.

بگذار بروم پیش از آنکه نمک گیر احساست شده باشم!

 

نوشته شده در سه شنبه 92/2/10ساعت 8:45 صبح توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |