بی نشانه
شعرم نمی آید! می خواهم ترسیمت کنم مانند هزار نقاشی که کشیده ام بارها و بعد؛ پاره ات کنم مثل گذشته ها میان کاغذ پاره های دفترچه ی نقاشی ام! شاید اینگونه فراموشت کنم مانند صورت هایی که می کشم و پاره می کنم! شعرم نمی اید! خیال کشیدن هست ، فرصت پاره کردن نیست!.. .می ترسم! می ترسم بر دیوار قلبم جا بمانی و سالها حسرت پاره کردن؛ مداد طراحی ام شود بی آنکه فراموش شده باشی! ستاره سروده شده در مهر 87
نوشته شده در سه شنبه 92/1/27ساعت
6:9 عصر توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |
About
Menu
Archive
Links
Design
Specific
Music
Others