با قلم آبی خود می نویسم دریا!

تمام واژه هایم را به سویش جاری میکنم آنوقت دفترم به وسعت دریا می شود!

بعد...

در گوشه کناره های احساسم ساحلی از عشق می کشم و در آن چشم انتظار قایقی می شوم

که شاید تو در آبش انداخته باشی!

و چه تلخ است انتظاری که به سر نخواهد رسید!

نوشته شده در یکشنبه 92/4/23ساعت 8:57 صبح توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |