بی نشانه
جنونت هم به من سرایت کرده ! شبیه مهربانی ات... شبیه دوستت دارم های روزهای اول آشناییمان ... شبیه احساساتی که نمی دانم چطور بگویمشان اما به قول تو برق داشتند و کافی بود لمسم کنی تا تمام وجودم را تکان دهند... شبیه تمام دلتنگی های نازکی که اگر لحظه ای دیر می کردم ابریت می کردند و عین باران بهار از چشمانت می باریدند یادش بخیر چقدر عاشقانه می خواستمت، چقدر مهربان بودیم... مرا که می دیدی عین مست ها می شدی می گفتم دوست داشتنم کافی است؟می گفتی بیشتر می خواهم.... و فردا...عاشقانه تر ....و باز هم می گفتی بیشتر... و بازهم....بیشتر... سر حدجنون همین جاست؟! جایی که دیوانه وار دوستم داری و دیوانه وار دوستت دارم اما جای مهربانی هایمان خالیست!
