... و اگر می دیدم آسمان گریان نیست ؛

فقطش میگفتم ؛

که دلم تنگِ تو است

 بعد گریان می شد

و تو از چشمِ غریبانه ی یک اسب ِ سفید

 که به جولانگه آبی می رفت،

ساده می افتادی!

 و تن ِ مزرعه آبی می شد

بعد من با تو  و  گندم  بودیم

 زندگی رونق داشت !

....                                  

  تقدیم  به اونی که موقع دلتنگی به جای شعر گفتن برگه های دفتر سفیدشو  پاره می کنه و تیّکه پاره های دفترش، همون شعر ِ قشنگیه که من هیچ وقت نتونستم بگم !                     

نوشته شده در پنج شنبه 92/1/29ساعت 8:59 صبح توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |