بی نشانه
فصل کشتار که بود ؛ در قصابی باز ، دل ساتور پر از رنج و عذاب، چشم قصاب پر از صاعقه هایی از خون ، تن یک خاطره ذر دستانش گوش تا گوش سرش را می کند دل من در صف بود ! خون زند زبرین را چون آب ساده پایین می داد! وازه هاییم آرام داغ و تب می کردند پلکهای خوابم فکر شب می کردند و تنم چون مرداب ساکت و بی جان بود رو به رویم؛ مهتاب آرزویم بر آب برگهای جریانم بر باد و خودم راکد و دور از انجام می شمردم تا چند ؟! یک ... یک ... یک ... آه ! حسابم بد بود و نمی دانستم بعد چندین فریاد نوبت من می شد!
نوشته شده در سه شنبه 92/2/3ساعت
6:50 عصر توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |
About
Menu
Archive
Links
Design
Specific
Music
Others