بی نشانه

 

 

چه قدر از گذشته بدم آمده

خودم را چو کاغذ ورق می زنم

 از این صفحه های دو سر خط کشی

در آخر به پایان ِ من می رسم

ببین! اول و آخر ِمن یکیست

چه بیهوده از خود گذر  می کنم!


نوشته شده در سه شنبه 92/2/3ساعت 6:58 عصر توسط سارا رحیمی| نظرات ( ) |