بی نشانه
روزی که قلب ِ آدمی از سنگ می شد دل ها برای آرزوها تنگ می شد ! پیوند ِ ما با دوستی چون آرزوها ؛ تا آخرین روز ِ جهان کمرنگ می شد! با بمب های نفرت و رگبار ِ کینه ؛ در سرزمین های خدایی جنگ می شد دائم به صف می کرد سربازان ِ کینه دنیا ! و دل، ظالمترین پافنگ می شد آنجا که نا مردی به دلها شعله می زد مرد ِ شجاعت؛ تیر باران لنگ می شد لحن ِ صدای کودکان در کوچه هاشان ؛ آغاز ِ بازی ؛ کیش و بوف و بنگ می شد باید ز تن خون می چکید آن روز تا خاک ؛ با انفجار ی تازه ، از یک رنگ می شد غلتیدن ِ تن های خونین بر تن ِ خاک ؛ با جیغِ زن ها رقص ِ هم آهنگ می شد روزی که بازی های کودکها تفنگ است ؛ باید کنارش خاله بازی ، ننگ می شد!
