بی نشانه
میزنم هر دم میان اشک و آه پرسه در خم خانه ای از اشتباه می شوم با قطره های آب غم جاری از چشمان ابر بی گناه برگه های دفترم را دم به دم می زنم خط با سر انگشت نگاه برگه هایی روی آن حک با مداد ؛ مانده ام بر سقف شب بی سر پناه می شوم با هر ستاره نیمه شب راهی یک جرعه از سیلاب ماه ناامید و خسته از تسخیر آن می کشم با ساز کهنه عکس آه ساز غم با نغمه هایی از شکست توی دستان رفیقی نیمه راه این منم تنها کنارم بوم و رنگ زیر پایم سبز با دست گیاه ! امشب از شوق تو حتی به چشام خواب نمی یاد دلم از خدا به جز تو ، دیگه چیزی نمی خواد هر چی حرفه توی قلبم می شه یه شعر جدید من نمی کنم تامل به خدا خودش می یاد ! امشب از شوق تو حتی به چشام خواب نمی یاد دلم از خدا به جز تو ، دیگه چیزی نمی خواد هر چی حرفه توی قلبم می شه یه شعر جدید من نمی کنم تامل به خدا خودش می یاد ! سروده شده در 8./11/86 خدا جون ! چقدر احساس غریبی می کنم من رو با خودت آشنا کن تا جز تو به کسی احساس نیاز نکنم و توی تنهایی تنهاترین کس و همه کسم باش تا احساس کنم به هر چی می خواستم رسیده ام ! هر کسی رونق بازار خودش می خواهد نه پدر برگشت ه نه کسی گوشه ی خلوتکده را پر کرده آسمان بارانی نفرستاده دگر سالها طی شده باران نشده دیده ها بارانیست چشم ها ابر آلود بغضها می ترکد _ آسمان سنگ دل است ؟! _ گریه اش می آید و فقط می خندد آسمان خیس که؟ نه! خشکیده ، مزرع گندم و جو دیگر نیست کولی از آمدن از غربت دور کوچه ی دهکده را طی نکند بار دگر چون که او می داند که اگر آمد و رفت ؛ هیچ بر بند و بساطش نشود افزوده _ خوشه ای نیست که خرمن گردد ؟! _ خوشه ای هست ولی باران نیست ! گریه ام می آید مادرم حسرت باران دارد و برادر هایم هر کسی رونق بازار خودش می خواهد ! پسر ِ کوچک خلوتکدمان فکر بارانی نیست تکیه اش بر خویش است و توکّل به خدا در دلش دنیاییست که به مردان به سخاوت ندهند بازوانش همه شوق در نگاهش غم و حسرت و امید فکر امروز و فردا دارد و برادر هایش هر کسی رونق بازار خودش می خواهد دخترک بر قالی نقش غم می بافد و سه تا اسب سفید سفره با تکّه ی نان ، پدر و مادر و من و برادر هایم همه با هم هستیم و شده گوشه ی خلوتکدمان خانه ی سبز امید ! من غزل می خوانم پدرم قصه ی شاه و کچلک می گوید مادرم هم دارد چادری می دوزد که پر از رنگ خداست ! پسرک با پسرک با پسرک با یک مرد ! وسه خواهر همگی اینجاییم توی قالی همه با هم هستیم 2 گره سبز بزن ، 2 گره آبی رنگ ، و گره ها و گرههای دگر ... نقش قالی می گفت دلش و او می بافت و خیالاتش را رج به رج بر تن قالی می چید ! خواب قالی کوتاه و خیالات بلند ! دخترک شاعر بود و خیالاتش از جنس ترنج ! گل ِ حسرت می بافت ، لچک ِ قالی او قافیه بود ، تار و پودش همه از وزن و عروض ! گاه گاهی هم در اوج ِ خیال چارچوبش را خالی می کرد و گره بر رگ ِ قلبش می بافت ! شعرهایی می گفت عاری از قافیه و وزن و عروض فرش هایی می بافت نقش هایش همه از شعر ِ سپید ! فرش او باران داشت آسمان می بارید و زمین مزرعه ی ریحان بود کولی از غربت ِ دور یک نفس می آمد ، کو چه ی دهکده را له می کرد زیر ِ پاهایش با برگ ِ چنار ! کاش زندان می شد زندگی چون قالی و اگر غم سر ِ حرفش می شد باز با قلب ِ من و یک دنیا ، دخترک می شدم و قالی شادی ها ر ا به گره کردن ِ یک واژه و صد حرف و کلام رنگهای صدفی می کردم و اگر می دیدم آسمان گریان نیست فقطش می گفتم که دلم تنگ ِ تو است بعد گریان می شد و تو از چشم ِ غریبانه ی یک اسب ِ سفید که به جولانگه آبی می رفت ساده می افتادی و تن ِ مزرعه آبی می شد بعد من با تو و گندم بودیم زندگی رونق داشت ! و اگر رونق ِ خود را می خواست هر کسی گوشه ی خلوتکده را تا ابد پاتق رونق می کرد ! در زمین ِ پسر ِ مزرعه هم گل ِ گندم پر بود حسرت ِ آمدن ِ باران هم بر دل ِ مادر ِ این قصه نبود ! پدر ِ قصه اگر خانه نبود ؛ عطر ِ یادش همه ی دهکده را پر می کرد ! ... کاش زندان می شد زندگی چون قالی ولی افسوس فقط زندان است خالی از رنگ ِ صداقت و خیال ! منم آن زندانی که دلم می گوید: زندگی زندان است و در این زندان هم هر کسی رونق ِ بازار ِ خودش می خواهد ! سروده شده در دی ماه 86
