بی نشانه
دوباره احساسم را به آب می اندازم! سالهاست به امیدت دل به دریا زده ام... چرا شکارم نمی شوی؟ خلوتم بدون تو عجیب صدا دارد! صداهایی را می شنوم که با تو نمی شنیدمشان! غم از هر سو فریاد می کشد!تنهایی صدایش را در صدای باد منطومه می کند! صدای پای تمام شهر را می شنوم و صدای شکستن برگهای خشک پاییز را! زرد می شوم و بی تو زیر پای تمام شهر می شکنم... باور نمی کنم!چه آسان از من می گذری!!! بد نیست... حال و روزم را می گویم! گوشه ی دنجی پیدا می کنم لا به لای طرح های برجسته ی کفشهایت! خاک که می شوم... راحت تر مر می پذیری! مرا به هر جا که می روی می بری و من دلم حتی به این با تو بودن خوش است! نور چشم یا خاک پا؟! چه توفیقی می کند؟ مهم تویی که هستی! مثل یک کابوس بود گذشت! هنوز هم خاطره ی فریادت مرا می آزارد به گناه دوست داشتنت مجازاتم کردی مرا محکوم کردی به نبودنت.. نبودنت تا ابد و ندیدنت... تنهایی را به من ترجیح داده ای! این را کجای دلم بگذارم؟! هوای با تو بودن دارم اینک بیا که با تو دیدن دارم اینک پرستو گشته ام در اشتیاقت عجب!قصد پریدن دارم اینک! باران که می بارد خاطراتمان خیس می خورد! و بغض که می کنم... آسمان چتر ابر بر سر می گیرد من گریه می کنم! تازه می شود هوای بودنت و من... تو را یک دل سیر استشمام می کنم! بار دیگر دلتنگی هایم را در چشمان پنجره زل می زنم... و غبار کهنه ی آمدنت را! احساس مه گرفته ام را پرسه می زنم و در عبور از پیچ و خم های گردنه ی این عادت همیشگی تو را نمی یابم و باز گم می شوم! روی کدام بوته برایم نشانه بسته ای؟ اینجا تمام بوته ها شبیه تواند و ربان قرمز بروی شاخه های تک تکشان سراب گونه مرا به وجد می آورد و به سوی خود می کشاند! در چشم تمام گهای این بوته های وحشی خمار می شوم و بی صبرانه از خود می پرسم:مستانه ام کجاست؟! مستانه ای که اهالی تمام دهکده های این دور و حوالی راجنون آمیز به جست و جو واداشته! تصویر تو در درون من می افتد از این جهت آیینه صفت زیبایم من شکل توام نگاه بر من انداز الحق که به زیبایی تو می آیم کی به تو باید برسم؟ هیچ وقت گرچه نباید بروم هیچ وقت از تو نشد دل بکنم من چه سود؟ در تو وفا نیست گلم هیچ وقت دور زدی قلب مرا با کلک من به تو نارو نزدم هیچ وقت دست به سر کرد مرا چشم تو تا به تو عادت نکنم هیچ وقت ساحل چشمان تو آرام نیست دیده به دریا نزنم هیچ وقت زندگی هشدار به من داده که نه به تو نزدیک شوم هیچ وقت دورترین نقطه ی دنیا شدی نام تو باید بنهم: هیچ وقت! وقتی به دنیا آمد نه پدر او را می خواست نه مادر!... و او همیشه در نقاشی هایش خود را تنها می کشد!!! ز کوچه باغ دلم بوی یار می آید نوای صد غزل بی قرار می آید چنان شکوفه زده بر خیال رنگینم یقین دوباره به اینجا بهار می آید
