نه من قدرت بیانش را دارم نه تو استعداد پنهان کردنش را!

 گاه با زبان بی زبانی با من حرف می زنی و من می دانم که بی تو نمی توانم !

 چه کنم که سرنوشت راه عبور مرا سد کرده؟!

نمی توانم از آنچه نیست بگذرم برای رسیدن به تو و تو نمی توانی...نمی توانی مرا بین احساسهایت مخفی کنی!

همه درونمان را می فهمند زیرا که خاصیت عشق همین است.

خاطره هایت را پرسه می زنم و در کوچه پس کوچه های نگاه های بی گناهت بی گدار به آب می زنم و گم می شوم!

راز نماندنم را می دانی ولی باز بهانه می آوری و جاده ها را نفرین می کنی!

خوب می دانی که برایم راهی جز رفتن نیست پس مجبور به ماندنم نکن.

بگذار بروم پیش از آنکه نمک گیر احساست شده باشم!