دلم که تنگ می شود ‍؛

 فقط نگاه می کنم

به آسمان

 و قطره قطره اشک های دوریت

 زِ چشم ِ من به سمت ِ گونه می خزد

 بدونِ هق هقی که

 راز ِ مخفیِ درون ِ سینه ی  مرا

به روی طبل و داریه

 کنارِ کوچه های خلوتِ فسا

به گوش ِ هر پیاده ی غریبه ای

 که در عبور ِ لحظه های هر دم است

بدونِ اختیار یا اجازه ام

 بلند جار می کشد !

...

دلم که تنگ می شود؛

 به زیرِ لب نمی کنم دعا که گوشِ شهر را

 به پچ پچِ هزار و یک دروغِ تازه وا کنم 

 ویا درون ِ گوش ها

 تو را به لحنِ یک غریبه

آشنا صدا کنم 

 دلم که تنگ می شود ؛

خدا خودش صدای دوری از تو را

 ز ِ قلب ِ پر هراس و اضطراب ِ من

 بدون ِ گفتن و شنیدن و دعای زیرِ لب

 و بی اشاره یا اراده ام

شنیده پیش از آن که من بگویمش

و خود امیّد ِ تازه ای

به راز ِ مخفیِ درونِ سینه ام

گره کشیده و نمی گذاردم

که اسم ِ انتظار  را

به گوش ِ مردم ِ هزار و یک نقاب ِ این دیار

 برای لحظه ای که می شود نگفت 

 بدون ِ اختیار و با دعا و وردِ زیر ِ لب

که فاش می کند تو را

 نخوانم و

کسی زِ قلب ِ من خبر نیاورد

و من به یمن ِ لطف ِ او 

و با خیال و انتظار ِ دیدنت ؛

 به اشک ی چشم های خود

نهیب می زنم :بایست !

 و تنگی از دلم و سینه می رود .

  .....

 عزیزکم بگویمت که حال تنگ دل شدم

و با خدا غم از دلم

 دوباره می شود تهی

 و با نشاطِ تازه ای

 به سینه می فشارمت !