بی نشانه
خوش به حالت که بساطِ سفرت را پدرت موقعِ رفتن ِ از ده می بست دلِ من موقعِ رفتن ز غم و غصه شکست! نه پدر بود که ساکی به دو دستم بدهد، نه پدر بود که آیینه ی اشکم بشود ! مادرم حسرتِ نامرئی بود، جای شادی به دلش دردی بود مادری بود که می شد تنها و دلِ من که در آنجا می ماند ! در سفر می گفتم دلِ من با من نیست و دلی می جستم که در آن خرمنی از حسرتِ من جا بشود! تا شنیدم که کسی قلبی را می فروشد ارزان و شنیدم می گفت: (چه کسی می خردش؟!) من بگویم به بهایِ دلِ خود می خرمش! قیمتش ارزان نیست، همه دنیایِ من است و اگر نیست خیالش به جهان می ارزد!!! کاش می رفت یه گوشه پاییز تا که برگرده پرستو ماه رو برداره بیاره با پراش دوباره این سو اینجا جای برگ پاییز حسرت از شاخه می ریزه اشک آسمون می باره ،چشمای ستاره خیسه می دونم تو سرزمینت بلا گردونات زیادن هر کدوم واسه ات یه قصری از گل طلا میسازن خیلی خوبه که یه دنیا بشه قربونیه چشمات اما یادت نره اینجا من نشستم پای حرفات یادمه یه شب تاریک به چشام گفتی:ستاره! رفتی و یه دنیا گفتن دیدی که دوست نداره جاییکه جای رسیدن جاده تن پوشِ بهاره ، گندما تازه تکیدن اونجا خاموشه ستاره! جایی که پر پرستو تنها یادگارِ باده ، همه ی خاطره هامون عکس خالیِ یه یاده عکسِ خالی یه بودن با گلای سرخِ چینی دلخوشی بهاری سرده میونِ نقشِ یه سینی جای سیب سفرمونه پولکِ سرخِ یه ماهی رفتی و تنها ترینم تو شبی به این سیاهی! بدونِ ماهِ تمومت ، آسمون دووم نداره توی دستاش اگه باشه تابشِ صدتا ستاره! بی وفا یادت نمونده چه شبا دورِ تو گشتم اما جایِ روی ماهت حالا آواره ی دشتم؟! میزنم پرسه تو دشتی که پر از سیم و حصاره شعرای ستاره اینجا دیگه سرفصلی نداره!!! راحتم چندیست دور از خستگی فارغ از هر عشق و هر دلبستگی در دلم جز غصه های خویش نیست ردی از دلتنگی و تشویش نیست نه نگاری در دلم جا کرده است نه کسی بغض مرا وا کرده است عشق را در سینه خاموش کرده ام رفتنت را هم فراموش کرده ام هی نگو من آمدم ،برگشته ام رو که من از رفتنت نگذشته ام راحتم چندیست بی یادت هنوز شب به صبح آید و صبح آید بهروز با نبودت تازه عادت کرده ام ترکمریم بی حسادت کرده ام عکس تو آویزه ی دیوار نیست چشم من هم از غمت بیمار نیست نه به یادت شب تفئل می زنم نه به عشقت برگه ی گل می کنم چشمم از یادت دگر بیدار نیست قلبم از دست خودش بیزار نیست با نبودت من دگر خو کرده ام ترک دام و صید و آهو کرده ام چهره را یاسی نمی سازم دگر لاله عباسی نمی کارم دگر عشق را در سینه خاموش کرده ام رفتنت را هم فراموش کرده ام فارغم بی تو ز رنج و آه و درد تو برو هرگز کنارم بر نگرد!!! من و تو نفس و خانه ایم و یکرنگی برای تو شده کوچک حصارک سنگی تو می روی ونفس می رود به دنبالت و حال،من شده ام نا خدای دلتنگی!!! عکس تنهایی من چیست ؟! درختی کهنه که شده تکیه ی اندوه کسی که پر از درد و غم است شاخه ام سایه که می اندازد ؛ تنه ام تکیه گه درد من است آری ، آن بوته ی بی برگ منم که به تنهایی خود خیره شده است و غمش ؛ سایه به خویش افکنده ! عکس تنهایی من تصویرِ ِ تن رهگذریست که همه شادی ِ از شاخه فروریخته ام ، زیر پایش به سفر خورد شده است رهگذر رفته و شادی هایم مثل یک برگ ز صد خاطره است که زهردفتر من پاره شده است صفحه ی اوّلِ هر خاطره یعنی ؛ من و تو ! واخرین ناله ی جا مانده ز او ؛ ردِ پای نود و نه برگ است - صفحاتی که در آن بی تو شدم - عکس تنهایی من یعنی ؛ یکصد بی یک ! عکس تنهایی من آن نود و نه یعنی ؛ ردِ پای تن آن رهگذریست ، که فقط بر تنِ یک صفحه جفا کرد و گذشت و همان صفحه ؛ من و تو بودیم! ستاره سروده شده در 16 .04. 87 وقتی که تیرِ آه به مهتاب می خورد؛ از کوزه ی شکسته دلم آب می خورد گویی که طفل ِ اشکِ کسی از نگاه من بر دل گرفته ، صد جریان تاب می خورد! ستاره سروده شده در 13 تیر 87
یادش به خیر آن نیمکت ، آن آرزوها باران ِ آرام و کمی خیسیده موها ،
آن چشم های خواهش آلود ِجوانی گفتی به من با من بمان تا می توانی آن دستهای سرد ولرزان و زمستان ، طفلان شب خوابیده از ترس دبستان هر جزره فرشی روی خاک ِ نیمکت بود دنیا هم آن شبها خوش و شیرین صفت بود من در کنارت بودم و نزدیک بودیم یک نامه با خطِّ خوش ِ تبریک بودیم یادش به خیر آن نیمکت ، آن عهد و پیمان از شوق ِ دنیا می چکید از ابر باران! ما بی کلک بودیم با شاخ ِ درختان ، یادش به خیر شام ِ سپید ِ نیک بختان آب و هوایی سرد و ماها ؛ گرم بودیم لبریز ی احساس ِ قشنگِ شرم بودیم بی چتر در زیرِ محبت خیس بودیم اشک ِ بلور ِ روشنِ تندیس بودیم یادش به خیر آنجا خدا نزدیکتر بود سرها برای هر بلایش بی سپر بود ............. یادش به خیری گفتم و آخر رسیدیم این روزها زندانی دست ِ نسیبیم یادش به خیر ، باید گذشت و زندگی کرد دنیا هم آن شبها فقط ارزندگی کرد! ستاره سروده شده در خرداد ماه 87 در خود ندارم اندکی حتی ستاره من یک شبم چون در سیاهی بی نظیرم با خیسی ات احساس خوشبختی به من ده تا در خودم رنگ سپیدی راببینم یک دم ببار اینک و خیسم کن سرا پا من در گلوی بغض های خود اسیرم ای آسمان! بر من ببار اینک خدا را تا از درونش حسّ باران خورده گیرم ای آسمان! بر من ببار اینک که تا صبح ؛ در خیسی حسّ خداوندی بمیرم! ستاره سروده شده در خرداد87 سفر کن تا دلم آرام گردد نگاهم در نگاهت رام گردد سفر کن تا تن شبهای تنگم چو آهویی ، اسیر دام گردد! چشم تو مرا به خواب می اندازد دل در گرو عشق تو خون می بازد یارا ! تو ببین چگونه در فاصله ها شعر از کلمات من جنون می سازد ستاره سروده شده در اردیبهشت87 زندگی با من تو گفتی عادتی دیرینه است زندگی کن تا نفس هایم درون سینه است رفتن آن نیست که با پای خود از دل بروی رفتن آن است که با دل ره باطل بروی! بر خود شده بودم که دلت از تو بدزدم ناشی شدم و قلب مرا چشم تو دزدید! ستاره سروده شده در 1387.03.22 
